HisStory during the Air-Battle of Berlin

Gerard woonde op de Broerdijk 107 in Nijmegen, Nederland.
Ons gezin bestond uit vader en moeder en twee zussen. Gerard was de oudste van de kinderen.
Zijn school was aan de Hertogstraat, omdat de Duitsers de school aan de Koolemans Beynestraat hadden bezet..

Elke ochtend haalde Carel Zwarts mijn broer op. Gerard pakte zijn ontbijt, kuste mijn moeder en ging naar school.
Op die verschrikkelijke 22 februari was het wel even wat anders. Hij had een dubbeltje voor de tram overgehouden, gaf moeder een kus en vertrok. Hij was al uit het tuinhek toen hij plotseling weer terugkwam om moeder een kus te geven. Dat is wat mijn moeder zich altijd herinnerde.
Het ongelooflijke lawaai van het bombardement zal ik nooit vergeten. We waren doodsbang voor Gerard, die, in tegenstelling tot zijn neef Albert Cox en verschillende andere kinderen, nog steeds niet thuis was.

Mijn moeder bracht mijn zus naar de buren en samen gingen we naar de stad om Gerard te zoeken.
Bij de wedren werden we teruggestuurd en uiteindelijk bereikten we op de een of andere manier het Wilhelmina Ziekenhuis. Ik mocht niet naar binnen. Ik weet nog dat mijn moeder doodsbleek naar buiten kwam.
Overal had ze doden en kreunende zwaargewonden gezien. Tegen zoveel ellende was ze geen partij. De broer van mijn moeder ging mijn vader ophalen van zijn werk bij Alewijnse en samen gingen ze verder met zoeken.
In het Wilhelmina Ziekenhuis was iedereen in en uit, op zoek naar vermiste familieleden. Daar vond mijn vader Gerard, tussen vele andere doden. Mijn vader was kapot van verdriet. Hij heeft Gerard tussen de doden weggehaald en apart gelegd.

Later hoorden we dat veel jongens de tram hadden gemist en dat ze naar de volgende halte op het Kelfkensbos waren gelopen waar ze door een clusterbom waren geraakt.
Het moet verschrikkelijk zijn geweest, zoveel doden en gewonden op één plek.
Henk van Kleef, die ernstig gewond raakte, maar het overleefde, zei dat mijn broer hem had verteld dat "hij het zo verschrikkelijk koud had." Dat waren zijn laatste woorden.
Naast mijn broer Gerard stierven ook zijn goede vriend Carel Zwarts en hun medestudenten Willy Becks, Daantje van Halen, Tonnie van Megen, Henkie Puts en Antoon en Henkie Schreven op het Kelfensbos.
Ze werden begraven vanuit de Christuskoningkerk op de begraafplaats aan de Daalseweg in één graf.

Returned early	LW815	P/O L. Broadhurst keerde vroeg terug vanwege motorproblemen tussen Cambridge en Norwich. Verste punt bereikt op 52.39N/00.58E Bommen veilig over zee gegooid op hun terugvlucht.
Returned early	LW510	S A. McCarthy keerde vroeg terug omdat de stuurboord binnenste motor onbruikbaar was vanwege motorproblemen boven de Noordzee. Verste punt bereikt op 50.20N/01.00E (LW510 crashte tijdens de aanval van 24 maart)
Lost in Action	LV814 EY-C	De LV814 van P/O G.Storey stortte neer bij Recourt-le-Cruex (Meuse), ten zuiden van Verdun. Alle bemanningsleden kwamen om het leven. Opgestegen om 23:58 uur vanaf vliegveld Breighton. Oorzaak van verlies niet vastgesteld. Vermoedelijk neergestort bij Recourt-le-Creux (Meuse), 25 km ten zuiden van Verdun. Allen zijn begraven op Choloy War Cemetery, Frankrijk. F/s G.M.Storey KIA, Sgt W.R.Hales KIA, F/S J.S.Sutherland KIA, F/O P.Kinsella KIA, Sgt A.E.Reeve KIA, Sgt E.C.Nott KIA, Sgt R.W.Gray KIA.
Lost in Action	LV813	F/S Hrynkiw steeg op om 00.45 uur, 21 februari '44 vanaf Breighton. Het primaire doelwit werd om 04.04 uur aangevallen en gebombardeerd vanaf een hoogte van 22.000 voet. Bij terugkomst omgeleid naar RAF Dunsfold, Surrey vanwege een tekort aan benzine en problemen met het landingsgestel. Bij de landing om 06.10 uur zwaaide het 90 graden naar stuurboord. De piloot probeerde opnieuw de lucht in te gaan, maar stortte neer tegen bomen vlak bij de grens. Geen van de bemanningsleden raakte gelukkig gewond.